Er zijn van die momenten die je leven voorgoed verdelen in een ‘ervoor’ en een ‘erna’.
Voor mij was dat het moment dat mijn zoontje Dani overleed. Ineens stond ik zelf aan de andere kant, niet als hulpverlener, niet als begeleider, maar als moeder in rouw.
Die ervaring heeft mijn blik voorgoed veranderd.
Rouw is geen protocol. Verlies vraagt geen pasklare antwoorden. Wat het wél vraagt, is ruimte. Aandacht. Iemand die je ziet, hoort en naast je durft te staan, ook als het stil wordt.
Het is precies die houding die ik meeneem in mijn werk als uitvaartbegeleider en verlies- en rouwtherapeut.
Ik begeleid mensen niet alleen door de praktische stappen van een afscheid, maar ook in de zachtere, vaak onzichtbare lagen van verlies. Want hoe we afscheid nemen, doet ertoe. Het kan troost geven, richting, zelfs kracht, als het echt mag gaan over wie iemand was, én over wat dat verlies met ons doet.
In deze blog wil ik af en toe stilstaan bij thema’s die raken. Bij vragen die mensen bezighouden. Soms praktisch, soms persoonlijk.
Over rouw, over rituelen, over wat ‘afscheid nemen’ vandaag de dag eigenlijk betekent.
Want misschien is het juist in de kwetsbaarste momenten van het leven, dat we de diepste verbinding vinden met onszelf, met elkaar, en met wat ons dierbaar is.
Dank u dat u hier bent.
Liefs,
Nancy 🤎